- demolior
- dē-mōlĭor, ītus, 4, v. dep. a., to cast off, remove.I.In gen. So only once in a trop. sense:II.
culpam de me demolibor,
Plaut. Bac. 3, 1, 16.—Far more freq.,In partic., of buildings, to throw down, pull or tear down, demolish (for syn. cf.: deleo, eluo, diluo, diruo, everto, destruo).A.Lit.:b.monimenta virum,
Lucr. 6, 242;(Lachm. lamenta): domum,
Cic. Off. 1, 39:parietem,
id. Top. 4, 22:statuas,
id. Verr. 2, 2, 67:signum,
id. ib. 2, 4, 39:columnas,
id. Q. Fr. 3, 1, 1 fin.: munitiones, Sall. H. Fragm. ap. Non. 95, 22; cf. Nep. Timol. 3, 3:deum immortalium templa,
Liv. 42, 3.—Of inanimate subjects:B.arcus et statuas, aras etiam templaque demolitur et obscurat oblivio,
Plin. Pan. 55, 9.—Trop., to demolish, destroy:► a.aevi prioris Robora,
Ov. M. 15, 228:si quod cuiquam privatim officiet jus, id destruet ac demolietur, quid attinebit? etc.,
Liv. 34, 3:Bacchanalia,
id. 39, 16:faciem,
to disfigure, Hier. in Matt. 6, 16 (as a transl. of the Gr. aphanizein to prosôpon):terram,
lay waste, Vulg. 4 Reg. 18, 25; id. Jer. 51, 2.— Absol.:ubi tinea demolitur,
id. Matt. 6, 19 sq.Act. form dēmōlĭo, īre, Naev. ap. Diom. p. 395 P. (Com. v. 48 Rib.); Varr. ib. Lex ap. Front. Aquaed. 129; Lact. 4, 11, 6.—b.Demolior, īri, in pass. signif., Lex ap. Front. l. l.; Curio ap. Prisc. p. 793 P.; Dig. 7, 4, 10; 41, 3, 23; Inscr. Orell. 3015.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.